支持模糊查询,支持通配符和拼音查询, 帮助 。
笳笛。古管乐器名。汉时流行于西域一带少数民族地区,初卷芦叶为之,后改用竹。
吹奏笳笛。古代贵官出行,前导鸣笳以启路。亦作进军之号。
笳笛。古管乐器名。 汉•时流行于 西域 一带少数民族地区,初卷芦叶为之,后改用竹。
引《六韬·军略》:“击雷鼓,振鼙、鐸,吹鸣笳。”
引三国 魏 曹丕 《与梁朝歌令吴质书》:“从者鸣笳以启路,文学托乘於后车。”宋•王安石 《晏元献挽辞》之一:“萧瑟城南路,鸣笳上九原。”清•昭槤 《啸亭杂录·孝感之战》:“其垒外松棚下,餘贼方瞭望,余骤发矢伤数人,贼错愕间, 江西 兵展旗鸣笳以进。”
["◎〔胡~〕中国古代北方民族的一种乐器,类似笛子。"]详细解释
["①鸟兽或昆虫叫。如 ~啭。~唱。~叫。~禽。鸟~。②发出声音,使发出声音。如 ~响。~奏。孤掌难~。③声明,发表意见、情感。如 ~谢。~冤。百家争~。④闻名,著称:“以文~江东”。"]详细解释
ěr míng
lǘ míng yī shēng
wā míng chī jiào
chū xià zhī míng
míng qióng
míng jiàn
băi niăo zhēng míng
dà míng dà fàng
míng jīn shōu bīng
míng jī
wā míng
gòu míng
míng biāo
míng guān
āi jiā
míng zhù
míng lián
míng shèng
qīng jiā
míng hóu
míng gǔ chuī jiăo
pìn jī chén míng
míng shí
léi míng wă fǔ
míng jiōng
fēng bù míng tiáo
léi gǔ míng jīn
pìn zhòu míng chén
míng jú
míng luán
míng yáng fèng
míng zhōng jī qìng
qí míng yě āi
āi míng bù zhǐ
xián míng lè qì
míng yù yè zǔ